Het concept ‘Work-Life Balance’ is ons leven binnengeslopen als een nobel doel, zeker gekoppeld aan de vele burn-outs, een overdreven werkdruk en – last but not least – de terechte bewustwording van geestelijke gezondheid op en rond de werkvloer.  

Maar het is ook een paradigma geworden voor een levensstijl waarbij, door de feitelijk scheiding te definiëren tussen beide, het ‘werk’ als een entiteit kan worden beschouwd (en wordt beschouwd) met een continue negatieve connotatie. Het slechte moet immers in ‘balans’ gebracht worden met het ‘goede’.

Ik ga hier de discussie rond feitelijk misbruik door sommigen niet aangaan; ik wil enkel de lezer erop aandachtig maken dat er een ‘bon ton’ is rond dit gegeven en dat velen het aangrijpen als een invulling van hun waarden en levensstijl, waarschijnlijk bij gebrek aan beter en/of door groepsdruk.

Ik wil zeker ook geen gratuite uitspraken doen over de werkinzet die vandaag te weinig of te laag zou zijn. Mensen die mij kennen, weten dat ik niet geloof in feitelijk gepresteerde werkuren, micromanagement en laatdunkend kijken naar het ‘personeel’. Wel integendeel, ik geloof in de waarde van elke unieke persoon, in zelfstandigheid, verantwoordelijkheid en persoonlijke groei.  

Dat er vroeger harder gewerkt werd, de wereld lui geworden is door de Netflixen en Zalando’s, wij meer lazen en buitenspeelden in ‘onze tijd’ enzovoort, zijn uitspraken die aantonen dat we als maatschappij (en als mens) niet onmiddellijk de antwoorden hebben op de snelheid waarmee onze aardkloot aan het evolueren is in termen van exponentiële groei - zeg maar de samenleving die onder druk staat -, technologie en communicatie, rond de invulling van waarden en levensdoelen.

En dat laatste maakt het moeilijker voor de ‘nieuwe’ mens; we zien immers dat de jongste generaties aan een verhoogde snelheid met die veranderingen geconfronteerd worden. En dat van daaruit die generatieoverdracht van wereldse wijsheid er niet makkelijker op wordt. De evolutieve metavereisten die in de breedte van de mens worden verwacht, zijn niet voor iedereen zo maar eventjes mee te nemen. Dat biedt dan weer een voedingsbodem om sneller hippe uitspraken of goedvoelende tendenzen in je levensstijl op te nemen.  

Van daaruit vloeit mijn bezorgdheid van dit schrijven voort: door adepten te creëren van deze ‘Work-Life Balance’ religie, ontneemt men ‘de mens’ de mogelijkheid om fier te zijn op zijn werk, op zijn realisaties. Immers, alles wordt teruggebracht tot dat slechte, negatieve afgescheiden en verwerpelijke gegeven: werk.  

Daarom roep ik: stop! Werken is een onderdeel van je leven, een rader in het geheel. Werk biedt je de mogelijkheid als mens om dingen te ontdekken, van anderen én van jezelf. Werk is een kans op evolutie, op het vlak van karakter, kennis, kunde en sociale interactie. Werk levert je een bepaalde voldoening die je als persoon nodig hebt binnen je totale mens-zijn. Werk helpt bij je persoonlijke vooruitgang en zorgt voor sociale interacties die je anders misschien nooit kan ervaren.

Maar bovenal, werk, binnen een correct kader uiteraard, zorgt voor mentale genoegdoening en ontwikkeling, waardoor je ook in je privéleven mee bent, gewaardeerd wordt en evolueert. Het zorgt immers voor persoonlijke kracht, zelfvertrouwen en competenties die niet vasthangen aan ‘het werk’ of ‘de privé’; het is onlosmakelijk verbonden door die ene krachtige factor: de mens (en zijn volledige ontwikkeling).

Laat ons dus vanaf nu praten over de ‘Work-Life Integration’, om enerzijds de menselijke link, het gemene deel te erkennen en anderzijds om beide de positieve benadering te geven die ze verdienen, en die uiteindelijk elke persoon individueel verdient.  

En voor ons als werkgever: deze werkomgeving structureel (!) opbouwen zal écht helpen. Het vraagt wat meer effort en tijd om op te bouwen, maar het helpt met retentie, ziekteverzuim, rentabiliteit en, uiteindelijk, jouw Joie de Vivre. Overigens, had ik al vermeld dat het ook duurzaam is?

So be proud, learn, enjoy and share.

PS: Dit denkdocument is geschreven in mijn wereld, de westerse, waarin ik ben opgegroeid en in het besef dat deze overpeinzingen uiteraard ook enkel daarin van toepassing zijn. Het zou getuigen van een misplaatst kunnen om uitspraken te doen over gebieden waarvan ik niet diep deelachtig ben, die in oorlog zitten en/of waar mensenrechten nog niet een menswaardig niveau hebben bereikt. Ook uiteraard een substantiële erkenning naar mensen binnen bedrijfs- of organisatieomgevingen waar dit alles (nog) niet kan bereikt worden.